Nairobi. In de vertrekhal van Jomo Kenyatta wacht een man op zijn vliegtuig. Behalve hij is er niemand. Tot een dame binnenkomt en zich wendt tot de stoel net naast de zijne. Al vlug zijn ze aan het praten. Luttele momenten later vullen lachsalvo’s de ruimte. Allebei schateren ze het uit. Eddy Van Gestel slaat het tafereel gade. Hij is een stiekeme toeschouwer op een afgelegen bankje, vertederd door de generositeit van deze ontmoeting.

Drie jaar later vertelt hij er mij over als ik met hem kennismaak in het Mercator-Orteliushuis in Antwerpen, waar straks zijn nieuwe expo Perla Nera van start gaat: "Ik ben die situatie nooit vergeten", zegt Van Gestel. "Ze zegt zoveel over Afrika en nog meer over ons. Die accidentele ontmoeting van twee vreemden is bijna illustratief voor de tegenstrijd tussen Afrika en het Westen. Het continent dat wij nog altijd als achtergesteld beschouwen, heeft zijn savoir vivre behouden terwijl wij krampachtig overeind proberen te blijven in een overgestructureerde maatschappij. Die twee onbekenden vonden elkaar omdat de vrijheid hen niet ontnomen is door randzaken. Wij duiken weg als we elkaar toevallig kruisen op straat. Omdat we te moe zijn, omdat een moment van small talk ons even niet zint. Files, stress, burn-outs. Je realiseert je pas in wat voor een ratrace wij terechtgekomen zijn als je in landen vertoeft zoals Kenia, Ethiopië of Tanzania."

Afrika is ongeschonden. De geuren, de kleuren. De mensen, de dieren, de natuur. Het continent biedt Van Gestel een onuitputtelijke bron van inspiratie voor zijn werk als fotograaf. En toch evolueert ook de authenticiteit van Afrika. De utopie vervaagt. In een wereld die voortraast, beginnen ook daar de dingen te bewegen. En net in die verandering ligt de kiem van Perla Nera, het werk waarmee hij misschien wel voor het eerst in zijn carrière een statement maakt.